مخالفت‌ها با خصوصی‌سازی صنعت خودروسازی در ایران به دلایل متعددی صورت می‌گیرد که می‌توان آن‌ها را در چند محور اصلی خلاصه کرد:

  1. نگرانی از انحصار و تعارض منافع: یکی از دغدغه‌های اساسی، احتمال واگذاری سهام خودروسازان به شرکت‌هایی است که پیش‌تر در زنجیره تأمین قطعات نقش داشته‌اند. این موضوع می‌تواند به انحصار و تعارض منافع منجر شود. به‌عنوان مثال، حضور قطعه‌سازان در مدیریت خودروسازان ممکن است به نادیده گرفتن منافع سایر قطعه‌سازان و ایجاد رقابت ناعادلانه بیانجامد.

  2. سابقه عملکرد و مسائل حقوقی خریداران بالقوه: برخی از شرکت‌های متقاضی خرید سهام خودروسازان دارای سوابق قضایی و پرونده‌های باز هستند. برای نمونه، شرکت کروز که به‌عنوان یکی از خریداران احتمالی سهام ایران‌خودرو مطرح شده، با اتهامات قاچاق مواجه است. این سوابق باعث افزایش تردیدها نسبت به صلاحیت و شفافیت این شرکت‌ها در مدیریت صنعت خودروسازی می‌شود.

  3. منافع گروه‌های ذی‌نفوذ و مافیای صنعت خودرو: برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که گروه‌های ذی‌نفوذ و مافیای صنعت خودرو با استفاده از ابزارهای مختلف، از جمله تأثیرگذاری بر نمایندگان مجلس، سعی در جلوگیری از خصوصی‌سازی واقعی دارند تا منافع خود را حفظ کنند.

  4. عدم شفافیت در فرآیند خصوصی‌سازی: نبود شفافیت و وجود ابهامات در مراحل واگذاری سهام خودروسازان به بخش خصوصی، باعث افزایش نگرانی‌ها در مورد احتمال بروز فساد و سوءاستفاده در این فرآیند شده است.

با توجه به این ملاحظات، بسیاری از کارشناسان و نمایندگان مجلس بر این باورند که خصوصی‌سازی صنعت خودرو باید با دقت، شفافیت و در نظر گرفتن منافع ملی صورت گیرد تا از بروز مشکلات احتمالی در آینده جلوگیری شود.